|
|||
THE FINAL CUT |
|
EL SUEÑO DE POSTGUERRA |
Tell me true, tell me why, was Jesus crucified Is it for this that Daddy died? Was it for you? Was it me? Did I watch too much T.V.? Is that a hint of accusation in your eyes? If it wasn't for the nips Being so good at building ships The yards would still be open on the clyde. And it can't be much fun for them Beneath the rising sun With all their kids committing suicide. What have we done, Maggie what have we done? What have we done to England? Should we shout, should we scream "What happened to the post war dream?" Oh Maggie, Maggie what have we done? |
Dime la verdad, dime por qué fue Jesús crucificado. ¿Es por esto por lo que murió papá? ¿Fue por tí?,¿fue por mí? ¿Vi demasiada televisión? ¿Es una sombra de acusación eso que veo en tus ojos? Si no fuese por los nipones, Que son tan buenos construllendo navios Los astilleros aún estarían abiertos en Clyde Y eso no puede divertirles mucho, Con todos sus niños suicidándose ¿Qué hemos hecho, Maggie?, ¿qué hemos hecho? ¿Qué le hemos hecho a Inglaterra? ¿Deberiamos gritar?,¿deberiamos chillar? "¿Qué pasó con el sueño de la postguerra?" oh Maggie, Maggie ¿Qué hemos hecho? |
O SONO DE POSTGUERRA |
Dime a verdade, dime por qué Xesús foi crucificado. ¿É por isto que finou pai? ¿foi por ti?, ¿foi por min? ¿vin televisión de máis? ¿Ë unha sombra de acusación o que vexo nos teus ollos? Se non fose polos nipóns que son tan bos facendo navíos, os asteleiros estarían aínda abertos en Clyde, e iso non pode divertilos moito, con tódolos seus nenos matándose ¿qué fixemos MAggie?, ¿que fixemos? ¿Que lle fixemos a Inglaterra? ¿Deberíamos berrar?, ¿Deberíamos chiar?, "¿Que aconteceu co sono da postguerra? Ohh Maggie, Maggie, ¿Qué fixemos?. |
|
TUS POSIBLES PASADOS |
They flutter behind you your possible pasts, Some bright-eyed and crazy, some frightened and lost. A warning to anyone still in command Of their possible future, to take care. In derelict sidings the poppies entwine With cattle trucks lying in wait for the next time. Do you remember me? How we used to be? Do you think we should be closer? She stood in the doorway, the ghost of a smile Haunting her face like a cheap hotel sign. Her cold eyes imploring the men in their macs For the gold in their bags or the knives in their backs. Stepping up boldly one put out his hand. He said, "I was just a child then, now I'm only a man." Do you remember me? How we used to be? Do you think we should be closer? By the cold and religious we were taken in hand Shown how to feel good and told to feel bad. Tongue tied and terrified we learned how to pray Now our feelings run deep and cold as the clay. And strung out behind us the banners and flags Of our possible pasts lie in tatters and rags. Do you remember me? How we used to be? Do you think we should be closer?. |
Revolotean tras de ti tus posibles pasados Unos con ojos iluminados y enloquecidos, otros asustados y perdidos. Una advertencia para que tengan cuidado Quienesquiera que aún estén al mando De su posible futuro En abandonados apartaderos las amapolas se entrelazan Con camiones de ganado que esperan la siguiente ocasión. ¿Te acuerdas de mí?, ¿de como éramos? ¿Crees que deberíamos estar más cerca? Ella permanecía de pie en la puerta con el fantasma de una sonrisa Rondando su rostro como un letrero de hotel bararo Y sus fríos ojos implorando a los hombres sus impermeables Por el oro de sus bolsas o los cuchillos en sus espaldas. Acercándose valientemente uno extendió su mano. Y dijo, "yo no era más que un niño entonces, ahora soy sólo un hombre" ¿Te acuerdas de mí?, ¿de como éramos? ¿Crees que deberíamos estar más cerca? Por los fríos y religiosos fuimos tomados de la mano, Ellos nos enseñaron cómo sentirnos bien y nos ordenaron sentirnos mal. Con las lenguas atadas y aterrorizados aprendímos a rezar. Ahora nuestros sentimientos se vuelven profundos y fríos como la arcilla Y esparcidas detrás de nosotros, las pancartas y banderas De nuestros posibles pasados yacen hechas siete girones. ¿Te acuerdas de mí?, ¿de como éramos? ¿Crees que deberíamos estar más cerca?. |
TEUS POSIBLES PASADOS |
Aletexan tras de ti os teus posibles pasados, uns con ollos alumeados i entolecidos, outros asustados e perdidos. Un aviso pra que teñan coidado aqueles que teñen o mando do seu futuro. En abandoados apartadeiros as polpoulas misturanse con cancións de gando que agardan a outra oportunidade. ¿Lémbraste de min?, ¿de cómo eramos? ¿Cres que deberiamos estar máis preto? Ela seguía de pé na porta coa phantasma dun sorriso. Apareceno a súa faciana coma un letreiro de hotel barato, e os seus friós ollos supricando ós homes os seus chuvasqueiros, polo ouro das súas bolsas ou os coitelos nas súas costas. Achegándose valentemente un extendeu a súa man e dixo "eu non era máis que un neno daquela, agora só son un home" ¿Lémbraste de min?, ¿de cómo eramos? ¿Cres que deberiamos estar máis preto? Polos fríos e relixiosos fomos collidos da man, eles ensinaronos como nos sentir ben e ordenaronos sentirnos mal. Coas língoas amarradas e amedrentados aprendemos a rezar. Agora os nosos sentimentos voltanse fondos e fríos cama arxila, i esparexidas tras nosas pancartas e bandeiras dos nosos posibles pasados xacen feitas xiróns. ¿Lémbraste de min?, ¿de cómo eramos? ¿Cres que deberiamos estar máis preto?. |
|
UNO DE LOS POCOS |
When you're one of the few to land on your feet What do you do to make ends meet? Teach. Make them mad, make them sad, make them add two and two. Make them me, make them you, make them do what you want them to. Make them laugh, make them cry, make them lie down and die. |
Cuando tú eres uno de los pocos en aterrizar de pie ¿Qué haces para atar cabos? Enseña, vuélvelos locos, ponlos tristes, hazles sumar dos y dos Conviértelos en mí, conviértelos en tí, hazles hacer lo que tú quieras que hagan. Hazles reír, hazles llorar, hazles tumbarse y morir. |
UN DOS POUCOS |
Cando ti es un dos poucos en aterrar de pé ¿qué fas pra amarrar cabos? Ensina, vólveos tolos, ponos tristes, faixes sumar dous e dous, convírteos en min, convírteos en ti, faixes face-lo que ti queiras que fagan failles rir, failles chorar, failles deitarse e finar. |
|
EL REGRESO DEL HEROE |
Jesus, Jesus, what's it all about? Trying to clout these little ingrates into shape. When I was their age all the lights went out. There was no time to whine or mope about. And even now part of me flies over Dresden at angels one five. Though they'll never fathom it begind my Sarcasm desperate memories lie. Sweetheart sweetheart are you fast asleep? Good. Cos that's the only time that I can really talk to you. And there is something that I've locked away A memory that is too painful To withstand the light of day. When we came back from the war the banners and flags hung on everyone's door. We danced and we sang in the street and The church bells rang. But burning in my heart My memory smolders on Of the gunners dying words on the intercom. |
Jesús, Jesús,¿Qué es todo esto? Intentando enderezar a estos pequeños ingratos a tortazos Cuando yo tenía su edad, todas las luces se apagaron No había tiempo para gimotear o andar por ahí alicaído. E incluso ahora parte de mí sobrevuela desde en "Ángeles 1.5" Y aunque ellos nunca podrán sondearlo, detrás de mi sarcasmo yacen recuerdos desesperados. Cariño, cariño,¿Estás profundamente dormida?,Muy bien, Porque son los únicos momentos en que realmente puedo hablarte Y hay algo que he cerrado bajo llave para que pueda resistir la luz del día. Cuando regresamos de la guerra las pancartas y banderas colgaban de cada puerta. Bailamos y cantamos en las calles y Las campanas de la iglesia repicaron. Pero, ardiendo en mi corazón, Sigue en mí brasa viva el recuerdo de las últimas palabras del artillero por el intercomunicador. |
A VOLTA DO HERÓE |
Xesús, Xesús, ¿que é todo isto? Tentando de endereita-los pequenos dasagradecidos a labazadas Cando eu tiña a súa idade, tódalas luces apagáronse, non había tempo pra queixarse ou andar depremido. E aínda agora parte de min sobreboa dende "Ángeles 1.5" e aínda que eles nunca afondasen, tras do meu sarcasmo xacen recordos desesperados. Cariño, cariño, ¿estás totalmente dormida? moi ben, porque son os únicos intres nos que verdadeiramente che podo falar e hai algo que pechei baixo chave pra que poidas resisti-la luz do día. Cando voltemos da guerra as pancartas e bandeiras penduraránde cada porta. Bailamos e cantamos nas rúas e as campás da igrexa repicaron. Pero, ardendo no meu corazón,. segue en min brasa vida o recordo das derradeiras verbas do artilleiro polo intercomunicador. |
|
EL SUEÑO DEL ARTILLERO |
Floating down through the clouds Memories come rushing up to meet me now. In the space between the heavens and in the corner of some foreign field I had a dream. I had a dream. Good-bye Max. Good-bye Max. After the serng slowly to the car And the silver in her hair shines in the cold November air You hear the tolling bell And touch the silk in your lapel And as the tear drops rise to meet the comfort of the band You take her frail hand And hold on to the dream. A place to stay Enough to eat Somewhere old heroes shuffle safely down the street Where you can speak out loud About your doubts and fears And what's more no-one ever disappears You never hear their standard issue kicking in your door. You can relax on both sides of the tracks And maniacs don't blow holes in bandsmen by remote control And everyone has recourse to the law And no-one kills the children anymore. And no one kills the children anymore. Night after night Going round and round my brain His dream is driving me insane. In the corner of some foreign field The gunner sleeps tonight. What's done is done. We cannot just write off his final scene. Take heed of his dream. Take heed. |
Flotando a través de las nubes Recuerdos descienden velozmente hasta mí En el espacio, entre los cielos y en la esquina de algún campo extranjero yo tuve un sueño yo tuve un sueño adiós Max Adiós Max Después del servicio, cuando vas caminando lentamente hacia el coche y la plata de su pelo brilla en el frío aire de noviembre Oyes la campana doblar Y palpas la seda de tu solapa Y mientras las gotas de llanto se elevan para encontrarse con el confort de la banda Tu tomas su frágil mano Y te aferras al sueño Un lugar donde estar Lo bastante para comer En alguna parte viejos héroes se arrastran a salvo calle abajo Donde puedes hablar en voz alta De tus dudas y temores Y lo que es más, nadie desaparece nunca Jamás oyes su edición estandard pateando en tu puerta Tu puedes relajarte en ambos lados de la grabación Y los maníacos no agujerean a los hombres de la banda por control remoto Y todo el mundo tiene acceso a la ley Y ya nadie mata a los niños Y ya nadie mata a los niños. Noche tras noche Dando vueltas y más vueltas en torno a mi cerebro Un sueño me está volviendo loco. En la esquina de algún campo extranjero Duerme esta noche el artillero. Lo hecho hecho está. No podemos sencillamente describir su escena final. Cuidado con su sueño. Tened cuidado. |
O SOÑO DO ARTILLEIRO |
Flotando a traverso das nuves recordos baixan de contado deica min. No espacio, entre os ceos e a esquna dalgún campo extranxeiro, eu tiven un soño eu tiven un soño, adeus Max adeus Max Despois do servicio, cando vas camiñando paseniñamente ata o coche e a pratado seu pelo brila no frío aire de novembro, escoita-la campá dobrar e palpexa-la seda da túa lapela e mentras as bágoas de pronto soben pra atoparse coa comodidade da banda, ti colle-la súa feble man, e aferraste ó soño. Un sitio pra estar, o pastante pra comer, nalgunha parte vellos heroes arrastrábanse a salvo rúa abaixo onde podes falar en vóz alta das túas dúbidas e temores, e o que é máis ninguén desaparece nunca, endexamais oes a súa edición estándar pateando a túa porta. Ti podes relaxarte en ámbolos lados da brabación, e os tolos non furaran ós homes da banda por control remoto e todo o mundo ten aceso á lei e xa ninguén mata ós nenos, e xa ninguén mata ós nenos Noite tras noite, dando voltas e mais voltas ó meu cerebro, un soño estame volvendo tolo. Na esquina dalgún campo estranxeiro, dorme esta noite o artilleiro. O feito, feito está. Non podemos sinxelamente descubri-la súa derradeira escea. Coidadado co seu soño. Tende coidado. |
|
OJOS PARANOICOS |
Button your lip. Don't let the shield slip. Take a fresh grip on your bullet proof mask. And if they try to break down your disguise with their questions You can hide, hide, hide, Behind paranoid eyes. You put on our brave face and slip over the road for a jar. Fixing your grin as you casually lean on the bar, Laughing too loud at the rest of the world With the boys in the crowd You hide, hide, hide, Behind petrified eyes. You believed in their stories of fame, fortune and glory. Now you're lost in a haze of alcohol soft middle age The pie in the sky turned out to be miles too high. And you hide, hide, hide, Behind brown and mild eyes. |
Cierra el pico, no dejes que el escudo resbale. Agarra bien tu máscara antibalas. Y si ellos intentan desmoronar tu disfraz con preguntas Puedes esconderte esconderte esconderte Tras ojos paranoicos. Te pones tu cara valiente y cruzas la calle para tomar una jarra. Fijando tu amplia sonrisa mientras te apoyas fortuitamente sobre la barra Riéndote demasiado alto del resto del mundo Con los muchachos de la multitud Te escondes escondes escondes Tras ojos petrificados. Creíste sus historias de fama, fortuna y gloria. Ahora estás perdido en una bruma de alcohol en tu tierna mediana edad. El pastel en el cielo resultó estar a millas y millas de altura Y tú te escondes escondes escondes tras unos ojos marrones y mansos. |
OLLOS PARANOICOS |
Pecha a boca, non deixes que o escudo escorregue. Agarra ben a gúa careta anti-balas, e si eles tentan botar abaixo o teu disfrace con preguntas, podes agocharte, agocharte, agocharte tras ollos paranoicos. Poste a túa faciana valente e atravesa-la rúa pra coller unha xerra. Fixando o téu amplo sorriso mentras te apoia sen querer sobor da barra. Ríndote alto demáis do resto do mundo cos chavales da multitude agóchaste, agóchaste, agóchaste tras ollos petrificados. Crestes as súas lerias de fama, fortuna e gloria Agora esás perdido nunha brétema de alcohol na túa tenra terceira idade. O pastel no ceo resultou estar a légoas e légoas de altura e ti agóchaste , agóchaste, agochaste tras duns ollos marróns e mansos. |
GET
YOUR FILTHY HANDS OFF MY DESERT
(Waters)
|
QUITA TUS ASQUEROSAS MANOS DE MI DESIERTO |
Brezhnev took Afghanistan. Begin took Beirut. Galtieri took the Union Jack. And Maggie, over lunch one day, Took a cruiser with all hands. Apparently, to make him give it back |
Brezhenev tomó Afganistán Begin tomó Beirut Galtieri tomó la bandera del Reino Unido y Maggie un día, después del almuerzo cogió un crucero con todos sus hombres evidentemente hara hacérsela devolver |
QUITA AS TÚAS NOXENTAS MANS DO MEU DESERTO |
Brezhner tomóu Afganistán, Gegin tomóu Beirut, Galtieri tomóu a bandeira do Reino Unido e Maggie un día, despois do almorzo colleu un cruceiro con tódolos seus homes. Evidentemente fará facerlla devolver. |
THE
FLETCHER MEMORIAL HOME
(Waters)
|
EL HOGAR CONMEMORATIVO FLETCHER |
Take all your overgrown infants away somewhere And build them a home, a little place of their own. The Fletcher Memorial Home for Incurable Tyrants and Kings. And they can appear to themselves every day On closed circuit T.V. To make sure they're still real. It's the only connection they feel. "Ladies and gentlemen, please welcome, Reagan and Haig, Mr. Begin and friend, Mrs. Thatcher, and Paisly, "Hello Maggie!" Mr. Brezhnev and party. The ghost of McCarthy, The memories of Nixon. "Good-bye!" And now, adding color, a group of anonymous latin-American Meat packing glitterati. Did they expect us to treat them with any respect? can polish their medals and sharpen their smiles, And amuse themselves playing games for awhile. Boom boom, bang bang, lie down you're dead. Safe in the permanent gaze of a cold glass eye With their favorite toys They'll be good girls and boys In the Fletcher Memorial Home for colonial Wasters of life and limb. Is everyone in? Are you having a nice time? Now the final solution can be applied. |
Llevad a todos vuestros niños superdesarrollados a algún lugar lejano Y contruidles un hogar, un pequeño rincón que sea sólo suyo El hogar conmemorativo Fletcher Para tiranos y reyes incurables. Y allí ellos puedan aparecer ante sí mismos cada día En circuito cerrado de televisión. Para asegurarse de que todavía son reales. Es la única conexión que sienten. "Damas y caballeros, por favor, den la bienvenida a Reagan y Haig al señor Begin y amigos, a la señora Thacher y Paisley, "Hola Maggie" Al señor Brezhnev y compañía al fantasma de Maccarthy a las memorias de Nixon. "Adios" y, ahora, para añadir color, a un grupo de anónimos magnates latinoamericanos de las conservas cárnicas. ¿Esperaban que las tratáse con algún respeto? Pueden sacar brillo a sus medallas y acentuar sus sonrrisas, Y divertirse haciendo juegos durante un tiempo bum, bum, bang, bang, cáete al suelo, estás muerto. A salvo bajo la mirada permanente de un frío ojo de cristal Con sus juguetes favoritos Serán buenas chicas y buenos chicos En el hogar conmemorativo Fletcher para explotadores coloniales de vidas y cuerpos. ¿Está todo el mundo dentro? ¿Lo estáis pasando bien? Ahora puede ser aplicada la solución final. |
O FOGAR CONMEMORATIVO FLETCHER |
Levade ós vosos nenos superdotados a algún sitio lonxano e construídelle un fogar, un pequeno curruncho que só sexa deles. O fogar conmemorativo Flecher, pra tirans e reis incurabres, e alí eles poden aparecer ante sí mesmos cada día en circuito pechado de televisión. Pra asegurarense de que ainda son reais e a única conexión que senten "donas e cabaleiros, por favor, den a venvida a Reagan e Hig, o señor Begin e amigos, a señora Tacher e Paisley", "ola Maggie" Ó señor Brezhner e compaña, a phantasma de Maccarthy as lembranzas de Nixon. "adeus", e agora, pra engadir cor, a un grupo de anónimos ricachos latinoamericanos das conserveiras cárnicas. ¿Agardaban que as tratase con algún respeto? Poden sacarlle brilho as suas medalas e acentualos seus sorrisos. E divertirse facendo xogos perante un tempo bum, bum, bang, bang, caete o chan , estás morto. A salvo baixo a ollada permanente dun frío ollo de cristal cos seus xoguetes preferidos serán bos nenos, e boas nenas. No fogar conmemorarivo Flacher pra esploradores coloniais de vidas e corpos. ¿Está todo o mundo dentro? ¿Estadelo a pasar ven? Agora pode ser aplicada a derradeira solución. |
|
EL MUELLE DE SOUTHAMPTON |
They disembarked in 45 And no-one spoke and no-one smiled There were to many spaces in the line. Gathered at the cenotaph All agreed with the hand on heart To sheath the sacrificial Knifes. But now She stands upon Southampton dock With her handkerchief And her summer frock clings To her wet body in the rain. In quiet desperation knuckles White upon the slippery reins She bravely waves the boys Goodbye again. And still the dark stain spreads between His shoulder blades. A mute reminder of the poppy fields and graves. And when the fight was over We spent what they had made. But in the bottom of our hearts We felt the final cut. |
Desnbarcaron en el 45 Y nadie habló ni sinrió Había demasiados espacios en la línea Reunidos en el cenotafio Todos acordaron con la mano en el corazón Envainar los cuchillos sacrificiales Pero ahora Ella está de pie sobre el muelle de Southampton Con su pañuelo Y un vestido de verano Se adhiere a su cuerpo mojado bajo la lluvia. En silenciosa desesperación; con los nudillos Blancos sobre las resbaladizas riendas Ella airosamente dice adiós con la mano a los muchahcos una vez más. Y la lancha oscura sigue extendiéndose entre sus omóplatos Un mundo recordatorio de los campos de amapolas y las tumbas. Y cuando la lucha hubo acabado Nosotros gastamos cuanto ellos habían hecho Pero en el fondo de nuestros corazones Sentímos el corte final. |
O PEIRAO DE SOUTHAMPTON |
Desembarcaron no '45 e ningén falou nen sorriu Había moitos sitios en liña xuntos no "cenotafio" Todos acordaron coa man no corazón envaina-lo coitelos sacrificiais. Mais agora Ela está de pé enrriba do peirao de Souhtampton co seu pano e un traxe de verao pegase o seu corpo mollado baixo a choiva. En calada desespranza cos cotelos brancos sobor das escorregadizas rendas ela aireosamente di adeus coa man os rapaces unha vez mais. E a escuridade inmovil segue estendendose entre suas pás, un silencioso recordatorio dos campos de papoulas e as tumbas. En canto a loita rematou, nos gastamos todo canto eles gañaron, pero no fondo dos nosos corazóns sentimo lo derradeiro corte. |
|
EL CORTE FINAL |
Through the fish-eyed lens of tear stained eyes I can barely define the shape of this moment in time And far from flying high in clear blue skies I'm spiraling down to the hole in the ground where I hide. If you negotiate the minefield in the drive And beat the dogs and cheat the cold electronic eyes And if you make it past the shotgun in the hall, Dial the combination, open the *priesthole And if I'm in I'll tell you what's behind the wall. There's a kid who had a big hallucination Making love to girls in magazines. He wonders if you're sleeping with your new found faith. Could anybody love him? Or is it just a crazy dream? And if I show you my dark side Will you still hold me tonight? And if I open my heart to you And show you my weak side What would you do? Would you sell your story to Rolling Stone? Would you take the children away And leave me alone? And smile in reassurance As you whisper down the phone? Would you send me packing? Or would you take me home? Thought I oughta bare my naked feelings, Thought I oughta tear the curtain down. I held the blade in trembling hands Prepared to make it but just then the phone rang I never had the nerve to make the final cut. |
A través de las lentes de ojo de pez de unos ojos bañados en lágrimas Apenas puedo definir la forma de este momento en el tiempo Y lejos de volar alto en cielos claros y azules Estoy descendiendo en espiral al agujero en el suelo donde me escondo. Si consigues sortear las minas esparcidas en la senda de entrada Y golpeas a los perros y engañas a los fríos ojos eloctrónicos Y sales ileso de la escopeta que amenaza en el vestíbulo Marcas la combinación, abres el *escondrijo secreto Y, si yo estoy dentro, te diré lo que hay detrás del muro. Hay un muchacho que tuvo una gran alucinación Haciendo el amor con chicas de las revistas Se pregunta si estás durmiendo con tu recién hallada fé ¿podría alguien amarlo? ¿O no es más que un sueño fantasioso?. Y si yo te muestro mi lado oscuro ¿Me abrazarás esta noche todavía? Y si te abro mi corazón Y te enseño mi lado débil ¿Qué harías tú? ¿Venderías tu historia a Rollong Stone? ¿Te llevarías a los niños lejos Y me dejarias solo? Y sonreirías tranquilizadoramente Mientras susurras al teléfono? ¿Me mandarías a la porra? ¿O me llevarías a casa? Pensé que debía tener mis sentimientos desnudos, Pensé que debía echar abajo la cortina. Sostuve la hoja con manos temblorosas Dispuesto a hacerlo, pero justo entonces el teléfono sonó Nunca tuve el nervio suficiente para hacer el corte final. |
*Priesthole es un pequeño escondrijo secreto detrás de la pared que usaban antiguamente los sacerdotes en las iglesias |
O CORTE FINAL |
Atraverso das lentes de ollo de peixe duns ollos bañados en bagoas apenas podo defini-la forma deste intre no tempo e lonxa de voar alto en ceos craros e azuis. Estou baixando en espiral ó buraco no chan onde me escondo. se consegues esquiva-las minas esparexidas na senda de entrada e pégarlles ós cans i enganas ós fríos ollos electrónicos. E saes ilesos da escopeta que ameaza no vestíbulo. Márca-la conbinación, ábre-lo excondrixo segredo e si eu estou dentro, direiche o que hai tras do muro. Hai un mozo que tivo unha grande alucinación facendo o amor con mozas de revista Se preguntas si estás durmindo coa túa recén atopada fé ¿Podería alguén amalo? ¿Ou non é máis que un sono pantasioso? E se eu che amoso o meu lado máis escuro ¿abrazarasme esta noite aínda? e si che abro o meu corazón e che amoso o meu lado feble. ¿Que farias ti? ¿Vendería-la túa historia a Rolling Stones? ¿Levaríaste ós nenos lonxe? ¿E deixaríasme só? ¿E sorrirías mansoliñamente namentras marmuras ó teléfono? ¿Mandaríasme ó carallo? ¿Ou levaríasme ó fogar? Pensei que debía te-los meus sentimentos espidos, pensei que tiña que baixa-la cortina. Sostiven a folla con mans tremorosas disposto a facelo, pero xusto entón, sonou o teléfono. Nunca tiven o tento suficiente pra face-lo corte final. |
|
AHORA NO, JOHN |
Fuck all that we've got to get on with these Gotta compete with the wily Japanese. There's too many home fires burning And not enough trees. So fuck all that We've go to get on with these. Can't stop Lose job Mind gone Silicon What bomb Get away Pay day Make hay Break down Need fix Big six Clickity click Hold on Oh no Brrrrrrrrrring bingo! Make 'em laugh. Make 'em cry. Make 'em dance in the aisles. Make 'em pay. Make 'em stay. Make'em feel ok. Not nah John We've got to get on with the film show. Hollywood waits at the end of the rainbow. Who cares what it's about As long as the kids go? Not now John Got to get on with the show. Hang on John we've got to get on with this. I don't know what it is But it fits on here like..... Come at the end of the shift We'll go and get pissed. But now now John I've got to get on with this. Hold on John I think there's something good on. I used to read books but..... It could be the news Or some other abuse Or it could be reusable shows. Fuck all that we've got to get on with these Got to compete with the wily Japanese. No need to worry about the vietnamese. Got to bring the Russian Bear to his knees. Well, maybe not the Russian Bear Maybe the Swedes. We showed Argentina Now let's go and show these. Make us feel tough And wouldn't Maggie be pleased? Nah nah nah nah nah nah nah! "s'cusi dove il bar (What?) se para collo pou eine toe bar? s'il vous plait ¿ou est le bar? oi, where's the fucking bar John? |
A la mierda todo eso, tenemos que seguir adelante con éstos Tenemos que competir con los astutos japoneses Hay demasiados hogares ardiendo Y no suficientes árboles Así que a la mierda con todo eso Tenemos que seguir adelante con estos. No puedo parar perdo trabajo, la mente ida, silicona qué bomba escapa el día de pago, haz heno derummbarse necesita arreglo, seis grande clickity click espera, oh no brrrrrbingo! Hazles reír, hazles llorar, hazles bailar en los pasillos hazles pagar, hazles quedarse, hazles sentirse bien. Ahora no John Tenemos que seguir adelante con la royección Hollywwod espera al final del arco iris ¿A quién le importa de qué trata Con tal de que los chicos vayan? Ahora no John Tenemos que segir adelante con el show. Espera, John Tenemos que segir adelante con esto Yo no sé lo que es Pero se ajusta aquí como...... Ven cuando acabe el turno E iremos a enmierdarnos. Pero ahora no, John Tengo que seguir con esto. Espera, John Creo que ponen algo bueno Yo solía leer libros pero...... Tal vez sean las noticias O algún que otro insulto O tal Vez se trate de un programa reutilizable A la mierda con todo eso, tenemos que seguir adelante con éstos Tenemos que competir con los astutos japoneses No hay nececidad de preocuparse por los vietnamitas. Hay que someter al oso ruso Bueno, quizás los suecos; Hemos enseñado a Argentina Ahora vayamos y enseñemos a éstos A ponernos de mal humor Y ¿no estaría Maggie encantada? ¡na na na na na na! S´cusi,¿dove il bar? (¿donde?) se para collo pou eine toe bar? s´il vous plait, ¿ou est le bar? ¡ey!, ¿dónde está ese maldito bar, John? |
AGORA NON, JOHN |
Á merda dodo iso, temos que seguir adiante con estes, temos que competir cos xaponeses astutos. Hai moitos fogares ardendo e non demasiadas árbores, así que á merda con dodo iso, temos que seguir adiante con estes. Non podo parar, perdo traballo, a mende ida, silicona, qué bomba escapa o día de pago Fai herba seca, derruirse, precisa arreglo, seis grands, Clickity click, agarda, ou non brrrrring, bingo! Fainos rir, fainos chorar, fainos bailar nos corredores, fainos pagar, fainos quedarse, fainos sentirse ben. Agora non John, temos que seguir adiante co filme, Hollywood agarda o remate do arco da vella ¿A quen lle importa de qué se trata con tal de que os mozos vaian? Agora non John, temos que seguir adiante co espectáculo. Agarda, John temos que seguir adiante con isto, Eu non sei o que é, pero axústase aquí como ... Ven cando remate a rolda e iremos a enmerdarnos Pero agora non, John, teño que seguir con isto. Agardada, John, creo que poñen algo bó, eu adoito ler libros pero... Quizáis sexan as novas, ou algúnha outra inxuria, ou quizáis se trate dun programa reutilizabre. Á merda con todo iso, temos que seguir adiante con estes, temos que competir cos astútos xaponeses non hai necesidade de preocuparse polos vietnamitas. Hai que someter ó oso ruso, ben, quizáis os suecos, Enganamos a Arxentina, agora vaiamos, ¡Ensinemos a estes a pórnos de mal humor E ¿Non estaría Maggie encantada? ¡Na, na, na, na, na, na! S'cusi, ¿dove il bar? (¿Onde?) se para collo pou eine toe bar? s´il vous plait, ¿ou est le bar? ¡Oes!, ¿onde está ese maldito bar, John?. |
TWO
SUNS IN THE SUNSET
(Waters)
|
DOS SOLES EN EL OCASO |
In my rear view mirror the sun is going down Sinking behind bridges in the road And I think of all the good things That we have left undone And I suffer premonitions Confirm suspicions Of the holocaust to come. The wire that holds the cork That keeps the anger in Gives way And suddenly it's day again. The sun is in the east Even though the day is done. Two suns in the sunset Hmmmmmmmmmm Could be the human race is run. Like the moment when the brakes lock And you slide towards the big truck (Oh no! ) You stretch the frozen moments with your fear. And you'll never hear their voices And you'll never see their faces You have no recourse to the law anymore. And as the windshield melts My tears evaporate Leaving only charcoal to defend. Finally I understand the feelings of the few. Ashes and diamonds Foe and friend WE WERE ALL EQUAL IN THE END. |
El sol se está poniendo en mi espejo retrovisor Sumíendose tras los puentes de la carretera Y yo pienso en todas las cosas buenas Que hemos dejado por hacer Y tengo malas premeniciones Confirmo sospechas Sobre la venida del holocausto El alambre que sostiene el corcho Que mantiene dentro la cólera cede Y, de pronto, Es de día otra vez El sol está en el este Aun cuando el día está acabado Dos soles en el ocaso hmmmmm Tal vez la carrera humana se haya terminado. Como el momento en que los frenos se cierran. Y resbalas hacia el gran camión (¡Oh no!) Alargas con tu miedo los helados momentos Y nunca oirás sus voces Y nunca verás sus caras Ya no puedes recurrir más a la ley mientras el parabrisas se hunde Mis lágrimas se evaporan Dejando solamente carbón vegetal que defender. Por fin entiendo los sentimientos de los pocos Cenizas y diamantes Enemigo y amigo TODOS ERAMOS IGUALES AL FINAL. |
DOUS SOLES NO SOLPOR |
O sol estase a pór no meu espello retrovisor, sumíndose tra-las pontes da estrada Eu penso en tódalas boas cousas que deixamos por facer, e teño malas premonicións, confirmo sospeitas sobor da chegada do holocausto. O arame que sostén o chumbo que mantén dentro a ira, cede, e de súpeto é de día de novo, o sol está no este aínda cando o día rematou Dous soles no solpor Hmmmmmmmm Quizáis a carreira humana xa rematou. Coma o intre no que os freos péchanse i escorregas cara ó grán camión (¿oh, non!) Alongas co teu medo os xélidos intres. E nunca oira-las súas voces, e nunca vera-las súas facianas. Xa non podes acudir máis á lei E namentras o paravrisas afúndese, as miñas bágoas evapóranse deixando soamente carbón vexetal que defender. Ó fin entendo os sentimentos dos poucos Cinzas e diamantes, inimigo e amigo. TODOS ERAMOS IGUAIS Ó FINAL. |